Quid sit “recognitio?
Secundum Papae Francisci Litteras Apostolicas Motu Proprio Datas (Magnum Principium) immutandus est Codex Juris Canonici, et in posterum can. 838 § 2 sic habendus est:
“Apostolicae Sedis est sacram liturgiam Ecclesiae universae ordinare, libros liturgicos edere, aptationes, ad normam juris a Conferentia Episcoporum approbatas, recognoscere, necnon advigilare ut ordinationes liturgicae ubique fideliter observentur.”
Forsitan aliquis velit inquirere quid significent vocabula Latina “recognoscere” et “recognitio”.
“Recognitio” nihil aliud est nisi ipse actus recognoscendi. Sed quid sibi vult vox Latina “recognoscere”? In scriptis et in re juridica “recognoscere” non significat “rem olim cognitam iterum videre et agnoscere” neque “in memoriam aliquid revocare” nec “item inspicere” sed “retractandi et emendandi causa scripta quaedam perlegere et probare”. Sicut verbi gratia in epistula Plinii, scribentis nepoti suo his verbis: “Petis ut libellos quos studiosissime comparasti, recognoscendos emendandosque curem. Faciam.” (Epist. Lib. IV, 26) Uti patet, libros “recognoscere” hic plus sonat quam tantummodo “videre et agnoscere”. Hinc habetur etiam illa formula juridica qua olim utebantur “descriptum et recognitum” vel etiam“recognovit” quo verbo olim scriba publicus, postquam exemplum quoddam cum autographo contulerat, rem concordare testaretur.
Versio autem Anglica hujus Codicis 838 § 2 sic datur:
“It is for the Apostolic See to order the sacred liturgy of the universal Church, publish liturgical books, recognise adaptations approved by the Episcopal Conference according to the norm of law, and exercise vigilance that liturgical regulations are observed faithfully everywhere.”
Qua in sententia, vocabulum anglicum “recognise” sonat quasi “animadvertere” et vim juridicam sensumque “probandi, emendandi, testificandi” mea quidem sententia, non servat. Nam “recognitio” pertinet ad “potestatem regiminis” sicut explicatur sub par. 80 apud “Liturgiam Authenticam” his verbis: “recognitio non est tantum formalitas quaedam, sed actus potestatis regiminis, absolute necessarius (quo absente, actus Conferentiae Episcoporum vi legis minime gaudet) et quo imponi possunt modificationes, etiam substantiales.”
“Apostolicae Sedis est sacram liturgiam Ecclesiae universae ordinare, libros liturgicos edere, aptationes, ad normam juris a Conferentia Episcoporum approbatas, recognoscere, necnon advigilare ut ordinationes liturgicae ubique fideliter observentur.”
Forsitan aliquis velit inquirere quid significent vocabula Latina “recognoscere” et “recognitio”.
“Recognitio” nihil aliud est nisi ipse actus recognoscendi. Sed quid sibi vult vox Latina “recognoscere”? In scriptis et in re juridica “recognoscere” non significat “rem olim cognitam iterum videre et agnoscere” neque “in memoriam aliquid revocare” nec “item inspicere” sed “retractandi et emendandi causa scripta quaedam perlegere et probare”. Sicut verbi gratia in epistula Plinii, scribentis nepoti suo his verbis: “Petis ut libellos quos studiosissime comparasti, recognoscendos emendandosque curem. Faciam.” (Epist. Lib. IV, 26) Uti patet, libros “recognoscere” hic plus sonat quam tantummodo “videre et agnoscere”. Hinc habetur etiam illa formula juridica qua olim utebantur “descriptum et recognitum” vel etiam“recognovit” quo verbo olim scriba publicus, postquam exemplum quoddam cum autographo contulerat, rem concordare testaretur.
Versio autem Anglica hujus Codicis 838 § 2 sic datur:
“It is for the Apostolic See to order the sacred liturgy of the universal Church, publish liturgical books, recognise adaptations approved by the Episcopal Conference according to the norm of law, and exercise vigilance that liturgical regulations are observed faithfully everywhere.”
Qua in sententia, vocabulum anglicum “recognise” sonat quasi “animadvertere” et vim juridicam sensumque “probandi, emendandi, testificandi” mea quidem sententia, non servat. Nam “recognitio” pertinet ad “potestatem regiminis” sicut explicatur sub par. 80 apud “Liturgiam Authenticam” his verbis: “recognitio non est tantum formalitas quaedam, sed actus potestatis regiminis, absolute necessarius (quo absente, actus Conferentiae Episcoporum vi legis minime gaudet) et quo imponi possunt modificationes, etiam substantiales.”
No comments:
Post a Comment